Ονομάζομαι Κουτεντάκης Στυλιανός και είμαι απόφοιτος του Τμήματος Ψυχολογίας της Σχολής Κοινωνικών, Οικονομικών και Πολιτικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης. Κατά την διάρκεια των προπτυχιακών μου σπουδών, πραγματοποίησα ένα ακαδημαϊκό εξάμηνο φοίτησης σε Ιταλικό Πανεπιστήμιο, αλλά και μια πρακτική άσκηση μέσω του Εrasmus Placement σε ένα Ιταλικό Κέντρο Συμβουλευτικής & Απεξάρτησης, δύο χρόνια μετά.

H ιστορία ξεκίνησε στο κυλικείο της Σχολής. Μέσα στη ‘βουή’ της χαλάρωσης, από το διπλανό τραπέζι με δυσκολία συνέλαβα την λέξη Εράσμους. Έτσι έγινε, έστω και μη σημασιολογικά, η πρώτη μας γνωριμία με το πρόγραμμα. Κατευθύνθηκα προς την σχολή, η ματιά μου μαγνητίστηκε από μια αφίσα. Το περιεχόμενο εύλογο. Έτρεξα στη αναγραφόμενη αίθουσα και το ταξίδι είχε ήδη αρχίσει, πριν καν το τέλος της ενημέρωσης. Το εαρινό εξάμηνο του 2012 βρέθηκα στο Τμήμα Ανθρωπιστικών Σπουδών, του Πανεπιστημίου της πόλης του Cassino, στην Κεντρική Ιταλία. Παρακολούθησα μαθήματα Ψυχολογίας. Η σχέση προσφερόμενου μαθήματος με την αντίστοιχη δυνατότητα πρακτικής άσκησης με γοήτευσε. Έτσι βρέθηκα στο τοπικό νοσοκομείο, ως εκπαιδευόμενος Ψυχολόγος στα πλαίσια του μαθήματος της Κλινικής Ψυχολογίας. Η εμπειρία μοναδική, μια εμπειρία ζωής που με κινητοποίησε δυο χρόνια μετά να καθυστερήσω την ορκωμοσία μου και να φύγω για Erasmus Placement.

Τιμητικό Αφιέρωμα-Συνέντευξη από την Ιταλική Εφημερίδα L’Inchiesta (03.06.2014). Μτφ. Στυλιανός: Η αγάπη για την Ιταλία και για την οικογένεια του ‘Εxodus’.

Το ακαδημαϊκό έτος 2013-2014 βρίσκομαι εκ νέου στην πόλη του Cassino, αλλά αυτή τη φορά όχι ως φοιτητής του Πανεπιστημίου της Πόλης, αλλά ως εκπαιδευόμενος Ψυχολόγος στο Κέντρο Συμβουλευτικής & Απεξάρτησης (Fondazione Exodus-Centro di Ascolto). H συμβολή αυτή της πρακτικής άσκησης τόσο σε επιστημονικό, όσο σε ατομικό επίπεδο εσωκλείεται μέσα σε μια φράση: Διεύρυνση Οριζόντων. Συνοπτικά τα θετικά από τα δύο αναφερόμενα γεγονότα ζωής δεν έγκεινται μόνο στα προφανή πχ γλώσσα, ακαδημαϊκή πορεία, ταξίδια. Γνώρισα ένα πλήθος ατόμων που με δίδαξε με τον τρόπο τους, τη σημασία της ανιδιοτελής προσφοράς, του εθελοντισμού και της αποδοχής όλων, καθώς και την σπουδαιότητα της αντιμετώπισης με δραστικά μέτρα του στίγματος των ουσιοεξαρτημένων και κατ’επέκταση της ψυχικής ασθένειας.

Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους, όσοι συνέβαλαν και εργάστηκαν για την υλοποίηση των δύο αναφερόμενων προγραμμάτων (γεγονότων ζωής για μένα), χωρίς την βοήθεια τους, την προτροπή και την καθοδήγηση τους, αδυνατώ να σκεφτώ τι θα πρωτοέχανα αν δεν πήγαινα Erasmus.